ให้ความรู้เกี่ยวกับยุง

นี่คือเหตุผลที่ Vosshall และ Maria Elena De Obaldia อดีต postdoc ในห้องทดลองของเธอ ออกเดินทางเพื่อสำรวจทฤษฎีชั้นนำเพื่ออธิบายความดึงดูดใจของยุงที่แตกต่างกัน: การเปลี่ยนแปลงของกลิ่นแต่ละชนิดที่เกี่ยวข้องกับจุลินทรีย์บนผิวหนัง พวกเขาแสดงให้เห็นเมื่อเร็ว ๆ นี้ผ่านการศึกษาว่ากรดไขมันที่เล็ดลอดออกมาจากผิวหนังอาจสร้างน้ำหอมที่ฉุนเฉียวซึ่งยุงไม่สามารถต้านทานได้ พวกเขา เผยแพร่ผลลัพธ์ในCell Vosshall ศาสตราจารย์ Robin Chemers Neustein จาก The Rockefeller University และ Chief Scientific Officer ของ Howard Hughes Medical Institute กล่าวว่า "มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นอย่างมากระหว่างการมีกรดไขมันเหล่านี้ในปริมาณมากบนผิวหนังของคุณกับการเป็นแม่เหล็กดึงดูดยุง" การแข่งขันที่ไม่มีใครอยากชนะ ในการศึกษาระยะเวลา 3 ปี ผู้เข้าร่วม 8 คนถูกขอให้สวมถุงน่องไนลอนที่ปลายแขนเป็นเวลา 6 ชั่วโมงต่อวัน พวกเขาทำซ้ำขั้นตอนนี้เป็นเวลาหลายวัน ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า นักวิจัยได้ทดสอบไนลอนระหว่างกันในการจับคู่ที่เป็นไปได้ทั้งหมดผ่าน "การแข่งขัน" แบบ Round-robin พวกเขาใช้เครื่องวัดการดมกลิ่นแบบสองทางเลือกที่ De Obaldia สร้างขึ้น ซึ่งประกอบด้วยห้องลูกแก้วที่แบ่งออกเป็นสองท่อ แต่ละหลอดสิ้นสุดในกล่องที่บรรจุถุงน่อง พวกเขาวาง ยุง Aedes Aegyptiซึ่งเป็นพาหะนำโรคหลักของ Zika, ไข้เลือดออก, ไข้เหลือง และ chikungunya ไว้ในห้องหลักและสังเกตว่าแมลงบินลงมาจากท่อไปทางไนลอนหนึ่งตัวหรืออีกทางหนึ่ง เป้าหมายที่น่าสนใจที่สุดสำหรับAedes aegyptiคือผู้ทดลองที่ 33 ซึ่งดึงดูดยุงมากกว่าผู้เข้าร่วมการศึกษาที่น่าดึงดูดใจที่สุดคนถัดไปถึงสี่เท่า และน่าดึงดูดใจมากกว่าผู้ทดลองที่ 19 ที่มีเสน่ห์น้อยที่สุดถึง 100 เท่า กลุ่มตัวอย่างในการทดลองไม่มีการระบุตัวตน ดังนั้นผู้ทดลองจึงไม่ทราบว่าผู้เข้าร่วมคนใดสวมไนลอนชนิดใด ถึงกระนั้น พวกเขาก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นในการทดลองที่เกี่ยวข้องกับอาสาสมัคร 33 เพราะแมลงจะรุมเข้าหาตัวอย่างนั้น "จะเห็นได้ชัดภายในไม่กี่วินาทีหลังจากเริ่มการทดสอบ" De Obaldia กล่าว "มันเป็นประเภทของสิ่งที่ทำให้ฉันตื่นเต้นมากในฐานะนักวิทยาศาสตร์ นี่คือสิ่งที่เป็นจริง นี่ไม่ใช่การแตกของเส้นผม นี่เป็นผลกระทบที่ยิ่งใหญ่" นักวิจัยจำแนกผู้เข้าร่วมออกเป็นตัวดึงดูดสูงและต่ำ จากนั้นถามว่าอะไรทำให้พวกเขาแตกต่าง พวกเขาใช้เทคนิคการวิเคราะห์ทางเคมีเพื่อระบุสารประกอบโมเลกุล 50 ชนิดที่เพิ่มสูงขึ้นในซีบัม (เกราะป้องกันความชุ่มชื้นบนผิวหนัง) ของผู้เข้าร่วมที่ดึงดูดใจสูง จากจุดนั้น พวกเขาค้นพบว่าแม่เหล็กกัน ยุง ผลิตกรดคาร์บอกซิลิกในระดับที่สูงกว่าอาสาสมัครที่ไม่น่าสนใจมากนัก สารเหล่านี้อยู่ในซีบัมและแบคทีเรียบนผิวหนังของเราใช้เพื่อสร้างกลิ่นเฉพาะตัวของมนุษย์ เพื่อยืนยันการค้นพบของพวกเขา ทีมของ Vosshall ได้ลงทะเบียนคนอีก 56 คนสำหรับการศึกษาเพื่อการตรวจสอบความถูกต้อง เป็นอีกครั้งที่ผู้ทดสอบหมายเลข 33 มีเสน่ห์มากที่สุด และคงอยู่อย่างนั้นเมื่อเวลาผ่านไป De Obaldia กล่าวว่า "อาสาสมัครบางคนอยู่ในการศึกษาวิจัยเป็นเวลาหลายปี และเราเห็นว่าหากพวกมันเป็นแม่เหล็กดูดยุง มันก็ยังคงเป็นแม่เหล็กดูดยุง" "มีหลายสิ่งหลายอย่างอาจเปลี่ยนแปลงไปเกี่ยวกับตัวแบบหรือพฤติกรรมของพวกเขาในช่วงเวลานั้น แต่สิ่งนี้เป็นคุณสมบัติที่มั่นคงของบุคคล" แม้แต่น็อคเอาท์ก็ตามหาเรา มนุษย์สร้างกลิ่นได้ 2 ประเภทหลักๆ ซึ่งยุงตรวจจับได้ด้วยตัวรับกลิ่น 2 ชุด ได้แก่ Orco และ IR receptors เพื่อดูว่าพวกมันสามารถสร้างยุงที่ไม่สามารถตรวจจับมนุษย์ได้หรือไม่ นักวิจัยได้สร้างมนุษย์กลายพันธุ์ที่ไม่มีตัวรับการกลายพันธุ์อย่างใดอย่างหนึ่งหรือทั้งสองอย่าง Orco กลายพันธุ์ยังคงดึงดูดมนุษย์และสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างแม่เหล็กดึงดูดยุงและตัวดึงดูดต่ำ ในขณะที่มนุษย์กลายพันธุ์ IR สูญเสียความดึงดูดต่อมนุษย์ในระดับที่แตกต่างกันไป แต่ยังคงรักษาความสามารถในการค้นหาเราไว้ นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่นักวิทยาศาสตร์คาดหวัง "เป้าหมายคือยุงที่หมดความดึงดูดใจต่อผู้คน หรือยุงที่ดึงดูดทุกคนได้น้อยลงและไม่สามารถแยกแยะผู้ทดลองที่ 19 ออกจากผู้ทดลองที่ 33 ได้ นั่นเป็นเรื่องใหญ่" Vosshall กล่าว เพราะมันอาจนำไปสู่ การพัฒนายากันยุงที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น "แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราเห็น มันน่าผิดหวัง" ผลลัพธ์เหล่านี้สนับสนุนการศึกษาล่าสุดของ Vosshall ซึ่งตีพิมพ์ในCellซึ่งเผยให้เห็นความซ้ำซ้อนของระบบการดมกลิ่นที่ซับซ้อนอย่างประณีตของ Aedes aegypti ยุงตัวเมียต้องอาศัยในการดำรงชีวิตและสืบพันธุ์ ถ้าไม่มีเลือดเธอก็ทำไม่ได้เช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลที่ "เธอมีแผนสำรองและแผนสำรองและแผนสำรองและปรับให้เข้ากับความแตกต่างเหล่านี้ในคุณสมบัติทางเคมีของผิวของผู้คนที่เธอติดตาม" Vosshall กล่าว ความสามารถในการติดตามกลิ่นของยุงทำให้ยากต่อการจินตนาการถึงอนาคตที่เราไม่ใช่อาหารอันดับหนึ่งในเมนู แต่หนทางหนึ่งที่เป็นไปได้คือจัดการกับไมโครไบโอมของผิวหนังของเรา เป็นไปได้ว่าการถูผิวหนังของบุคคลที่มีเสน่ห์สูงเช่นตัวอย่างที่ 33 ที่มีซีบัมและแบคทีเรียบนผิวหนังจากผิวหนังของบุคคลที่มีเสน่ห์ต่ำเช่นตัวอย่างที่ 19 อาจให้ผลในการกำบังยุงได้ "เราไม่ได้ทำการทดลองนั้น" Vosshall กล่าว "นั่นเป็นการทดลองที่ยาก แต่ถ้าได้ผล คุณลองจินตนาการว่าด้วยการรับประทานอาหารหรือไมโครไบโอมที่แทรกแซงโดยใส่แบคทีเรียบนผิวหนังที่สามารถเปลี่ยนวิธีที่พวกมันทำปฏิกิริยากับซีบัม แล้วคุณก็เปลี่ยนใจใครบางคนได้ เหมือนเรื่องที่ 33 กลายเป็นเรื่องที่ 19 แต่นั่นเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น" เธอและเพื่อนร่วมงานหวังว่าเอกสารฉบับนี้จะสร้างแรงบันดาลใจให้นักวิจัยทดลองยุงสายพันธุ์อื่นๆ รวมถึงยุงก้นปล่องในสกุล ซึ่งแพร่เชื้อมาลาเรีย วอสแชลกล่าวเสริมว่า "ฉันคิดว่ามันคงจะเจ๋งจริงๆ ที่จะรู้ว่านี่เป็นผลกระทบสากลหรือไม่"